3 februari
Op weg naar Cairns. Na een nacht waar we niet hebben kunnen slapen is het toch ochtend geworden. We wilden zo snel mogelijk weg uit het regenwoud want het regende nog behoorlijk. De hele nacht overigens heeft het pijpenstelen geregend.
Voor Cairns begonnen we hem toch wel een beetje te knijpen want onze benzinemeter stond echt helemaal naar links en het duurde een eeuwigheid voordat we eindelijk een benzinestation tegenkwamen. Stel je voor, de laatste dag en dan zonder benzine komen te staan. Maar gelukkig hebben we op tijd kunnen tanken.

Toen richting Cairns. Bij Hertz de weg gevraagd naar de locatie waar wij onze auto weer in moesten leveren. En wat bleek, alles lag erg dicht bij elkaar. De Hertz garage, ons hotel Holiday Inn en zo waar ook het hotel van Toos en  Fred was ook gelegen aan dezelfde straat, de Lake Street.
Zodra we ingecheckt hadden kwamen we tot de ontdekking dat er een overboeking heeft plaatsgevonden. We hebben kopieën gehad en moeten daar in Nederland nog werk van maken.

Het verhaal Toos en Fred.

Intussen Cairns even verkennen. Op onze kamer Toos gebeld, maar jammer genoeg was ze er niet. Gerard heeft de voicemail ingesproken waar we logeren, dus dat wordt afwachten.
Ondertussen was het 15.00 uur geworden en nog steeds niets gehoord van Toos en Fred. We zijn toen op zoek gegaan naar haar hotel. Dat was niet zo moeilijk want het lag ook in onze straat. Daar ontmoetten wij Welma en Bill, hun partners. Geweldige mensen.

Gerard heeft haar aan de telefoon gehad vanuit ons hotel, dus zij wisten wie wij waren. Toos was met Fred de hele dag weg want zij dachten dat wij morgen zouden komen. Maar zij zouden wel weer vroeg terug zijn. Welma vertelde ons het lievelingsplekje van Toos en daar hebben we een tijdje lekker aan het water gezeten en wat gedronken. En maar uitkijken naar Toos en Fred.
Aangezien we daar niet konden eten en wij toch een beetje trek begonnen te krijgen, zijn we toch maar naar een andere locatie gegaan en hebben een klein hapje gedaan, niet teveel natuurlijk en toen zijn we maar weer terug naar ons hotel gegaan.
Toos had daar een boodschap achtergelaten dat zij ons om 18.00 uur op zouden komen halen. Ik heb gauw even een email naar Ilja gestuurd en toen omkleden.

Om 18.00 uur zaten we pontificaal te wachten. Spannend hoor, na 30 jaar elkaar weer zien.
Dat was dus ook echt wel ontroerend. Toos, heel spontaan vloog Gerard om zijn nek en Gerard was er zelf een beetje confuus van. Fred begon meteen met mij een praatje te maken, dus het ijs was gebroken.

Bij een Spaans restaurant hebben we heerlijk gegeten en natuurlijk ontbrak de wijn ook niet. Wat een leuke mensen. Na afloop nog even wat gedronken bij ons hotel en nadat die dicht ging hebben we op onze kamer nog wat doorgedronken. Het was zo gezellig dat niemand eigenlijk naar bed wilde. Het was 1.00 uur dat zij naar huis gingen en het afscheid viel best wel een beetje tegen.

Tenslotte onze koffers weer ingepakt, want we moesten om 14.30 uur al weer ons bed uit.  Gerard is wel naar bed gegaan, ik niet. Ik heb in mijn dagboek geschreven, lekker onder de douche gestaan en om half 3 Gerard wakker gemaakt. Om 4.10 uur worden we door de shuttlebus van het hotel naar het vliegveld gebracht

Op naar Bali. Dit is dus onze laatste dag in Ozzi.

4 februari
We worden gewekt om 3 uur, maar ik heb niet geslapen. Gerard ligt op de achtergrond te snurken, terwijl ik het dagboek bijhoud. Het is half 3 en om 3 uur komen we weer in actie. Om 4.10 uur komen ze met de shuttlebus van het hotel ons ophalen om naar het domestic gedeelte van het vliegveld want we moeten eerst weer terug naar Sidney.

Het snurken van Gerard wordt heftig, maar ik laat hem. Ben zelf klaar wakker, ik slaap wel in het vliegtuig naar Sidney. Wat een geweldige mensen en wat een bijzondere avond.
De vlucht naar Sidney verloopt voorspoedig en we hebben een schitterend uitzicht vanuit het vliegtuig op de haven en uiteraard het Operahouse en de beroemde brug.

In Sidney moeten we vier uur overbruggen maar dat gaat erg snel. Het is een groot vliegveld en we vervelen ons niet. Ons vliegtuig gaat trouwens een half uur eerder. In plaats van 13.45 uur vertrekken wij om 13.15 uur. Het is een grote Boeing 747. Nou maar hopen op een plaatsje aan het raam. Dus niet. Weer in het midden. Jammer.

De vlucht duurt 5 uur en 15 minuten. In Denpasar is het drie uur vroeger dan in Sidney, we gaan dus weer een beetje terug naar onze tijd.
De films op de video zijn (zoals altijd) vervelend en saai. Ik probeer maar een beetje te slapen want dat heb ik niet gedaan. Ik heb zelfs niet eens in het bed geslapen van het hotel Holiday Inn, die we eigenlijk twee keer betaald hebben.

Uiteindelijk op Bali. Wat een verschil met Australië. Erg rommelig maar wel aardige mensen. Meteen met de taxi naar het hotel. Dit is erg mooi met twee grote zwembaden aan het strand omgeven door restaurants en bars. Even bijkomen van de reis, wat gedronken en gegeten en toen lekker naar bed.

5 februari
Heerlijk geslapen, maar dat kon natuurlijk ook niet anders. Ik heb een hele nacht overgeslagen en dat op mijn leeftijd. Nu een heerlijk weekje rust.
Na een fantastisch ontbijt het dorpje Sanur doorgelopen. Je wordt van alle kanten aangesproken om iets te kopen, wat toch wel een beetje irritant begint te worden.
‘s-Middags lekker bij het zwembad gezeten, het waren er twee, en om 16.00 uur begon het enorm te regenen en zijn we naar binnen gegaan. Meer is er deze dag niet gebeurd.

6 februari
Weer een heerlijk ontbijt maar wel erg druk. Geen tafel meer vrij. Na het ontbijt hebben we een taxi naar Kuta genomen maar daar is het nog veel drukker. Je wordt er gek van dat iedereen maar probeert om ook maar iets aan je te verkopen. Ik wil dat niet, ik bepaal zelf wanneer ik wel of niet iets koop.
We besluiten om een taxi aan te houden en dan naar het noorden van Bali te rijden, naar de watervallen en eventueel nog een tempel te bezoeken.

Dat wordt dus onderhandelen. Er werd 400.000 geboden maar wij boden 200.000. Uiteindelijk voor 260.000 was de deal gesloten. Het is ongeveer twee uur rijden naar de watervallen want eerst moesten we via Denpasar en dat is een zeer chaotische stad. Iedereen rijdt op zijn manier en er wordt van twee kanten ingehaald. Uitkijken dus. Maar onze chauffeur had er weinig moeite mee.
Onderweg nog even wat gedronken bij een heel mooi gelegen restaurant waar je een uitstekend uitzicht had over de mooie rijstvelden. Ook hebben we nog even muziek gemaakt met de muzikanten die daar ook aanwezig waren.

Het was echt een mooie waterval, maar ook daar werden we niet met rust gelaten. Zelfs kinderen klampten ons aan om iets te kopen.

 Gerard kon aan de jonge meisjes geen weerstand bieden en kocht 2 kettinkjes. Toen begon de ellende, want de andere meisjes wilden ook dat wij iets van hen kochten en werden dan ook echt opdringerig. Ik was blij dat ik daar weer vandaan kon gaan.
Op de terugweg hebben we nog een tempel bezocht, maar ik had het gehad. Ik verlangde nu nog alleen maar naar rust, water en een lekker glas wijn.
‘s-Avonds hebben we gegeten bij een restaurant waarvan de eigenaar een Engelse consul was. Daar hebben we heerlijk gegeten. De muziek was ook heel erg leuk want er kwamen later gasten die een muziekinstrument van de muur haalde en muziek gingen maken. Heel apart. Zelfs de consul deed mee, want ook hij kon zingen en muziek maken.

Daar hebben we Wil ontmoet. Wil is een Nederlander die dat hij 18 jaar oud was is geëmigreerd naar Australië en nu sinds zeven maanden op Bali woont en werkt. Hij sprak nog erg goed Nederlands en we raakten in gesprek. We hebben afgesproken dat hij ons morgen om 16.00 uur zal komen afhalen van het hotel om ergens te gaan eten bij een Oostenrijker.

7 februari
Vandaag lekker geluierd en aan het zwembad gelegen, Ik had daar echt zin in. Niet wandelen langs de straat, waar je alleen maar aangesproken wordt, alleen maar rustig liggen bij het zwembad.

Gerard moest nog even wat geld wisselen en na een uurtje kwam hij terug. Hij was toch bestolen. we werden ervoor gewaarschuwd en je denkt dat overkomt mij niet, maar toch is het gebeurd. Thuis gekomen kwam hij tot de ontdekking dat hij minder had gevangen dan hij eigenlijk had moeten vangen. Ter plekke heeft hij het geld geteld, maar toen nam het meisje het geld weer in handen en begon weer te tellen en zo heeft zij het geld op een of andere manier laten vallen. Bingo. Het verschil was fl. 15,– maar toch. Hij maakte zich daar erg boos over. Hij had niet verwacht dat dat hem zou overkomen.

De hele middag rustig. ‘s Avonds nog even een borrel gedronken om 18.00 uur bij het strand waar we heerlijk werden vermaakt met live muziek, geen luide microfoons etc. maar pure gitaar en bongo en zang.

We hadden afgesproken met Wil dat hij ons om 19.30 uur zou ophalen vanuit het hotel en klokslag die tijd was hij er. Hij bracht ons naar een locatie waar je als toerist eigenlijk nooit komt omdat je moet weten waar het is. Echt een leuk restaurant waarvan de eigenaar een Oostenrijker was. we hebben heerlijk gegeten.

Na het eten zijn we nog even naar het huis van Wil gegaan. Prachtig gelegen midden tussen de armoede. Wil heeft ons toen thuisgebracht en vrijdag a.s. bezoeken wij zijn office om 11.30 uur.

8 februari
Het heimweegevoel begint nu bij me te knagen. We hebben Bali wel gezien. We willen naar huis. We vervelen ons niet, maar toch.
Vandaag toch weer lekker lui geweest. De hele dag bij het zwembad en vanavond gaan we eten bij de consul. Lekker goedkoop en heerlijk eten.

9 februari
Na het ontbijt wat kleine boodschapjes gedaan, een email verstuurd en om 11.00 uur een taxi genomen naar de fabriek van Wil in Jimbaran.

Een fabriek waar keramiek en porselein wordt gemaakt. Alles handwerk. We hebben meteen maar een mooie vaas uitgezocht en kregen een flinke korting van Wil en hij zou hem mooi verpakken om hem mee te nemen als handbagage naar Nederland. Nog even een lunch in de fabriek en we zijn om 14.00 uur weer met de taxi teruggegaan naar het hotel. We hebben afgesproken dat we elkaar morgen om 16.00 uur weer ontmoeten. Dan gaan we op het strand van Jimbaran eten, misschien de zon onder zien gaan als de zon schijnt tenminste. Dit wordt dan onze laatste volle dag.

’s Avonds met de Belgen op het strand gegeten en gezellig zitten te babbelen.

Nu gaat het snel. De vakantie zit er bijna op.

10 februari
Onze laatste dag. Nog een keer bij het zwembad, het was lekker weer. Om 15.00 uur naar de kamer, onder de douche en om 16.00 uur naar de receptie.
Daar hebben we op Wil (Gerard noemt hem nog steeds Dik) gewacht en zijn we eerst naar de haven gereden. Wat een enorme armoede. De schepen die zijn vergaan liggen te rotten in de haven, worden niet weggehaald want daar is geen geld voor.

Daarna zijn we naar een punt gereden waar je de twee oceanen kunt zien liggen met in het midden het vliegveld van Bali. Ja en toen naar het strand waar Wil regelmatig eet. Je kunt daar heerlijke vis eten. Nou daar was geen woord van gelogen.

  Een primitief restaurantje waar je zelf je vis uit moest zoeken, dan werd het geroosterd op kokosnotenvuur. Met heerlijke bijgerechten, wat een maaltijd. Je stoel zakte diep in het zand, dus als je een beetje dik bent zakte je al verder weg in het zand maar de tafel bleef staan. Leuk gezicht was dat en heel grappig om dat mee te maken.

Nog even een afzakkertje met de Belgen gedronken en toen op naar bed, de laatste nacht.

Onze reis zit erop. Wat hebben wij genoten. Maar met een voldaan gevoel zijn we naar bed gegaan en eindelijk weer naar huis.

Fantastische reis gehad. We hebben genoten.